HAUT

VALS SPEL

we speelden vanochtend vroeg een spel
wie verloor vertrok
om elders de vinger aan de pols te krijgen

het kwam bij niemand op een berekening uit te voeren
van de bijkomende kosten van vertraging en afmatting

dat werd ons fataal bleek later

tot die tijd introduceerden we nieuwe regels
of bedachten een nieuw spel
waarop de oude regels van toepassing waren

of soms alleen maar regels

totdat hij terugkwam
en ons een spel zonder regels voorlegde
een schijnvertoning noemde hij het zelf
maar bedoelde het anders

het bleef lange tijd stil
met de avond kwam ook de verwachte regen
die de stilte een zacht geluid gaf

ons bleef toen niet anders over
dan de orde:
we vingen het water op
en dreven hem af
naar wat ons het laagste leek

HOE HET HEEL LANGZAAM LICHT WORDT

De koele nachtmist bleekt de dag, legt haar het witte kleed om, een kinderlied klimt huizenhoog, het plein stoot vreemde mannen af, schuift brood aan haar oog voorbij, leest de krant een stuk over Soleimani, stroomt koffie haar keel in, vult een tas zich met handelswaar, opent een woord haar mond, klampt de deur zich aan het slot. Uit het glazen meer stijgen zwanen op, breken de wolken. Stilte geeft een hoop gedoe voor wie van kermis houdt. In de landstaal van al die mannen fietst zij verder waarheen de weg haar brengt. Milde vragen stelt zij waar de zon zich aan warmt, of haar kat weet heeft van grammatica, maar wie is het dan die zingt?*

* “Maar wie is het dan die zingt?”, Michael Palmer in ‘Brief aan Rotterdam’

HAUTMANS JE DROOMT

Hautmans, je droomt

dat de aarde een plat vlak is
waarop je eindeloos kunt dansen
zonder eraf te vallen

dat je landschappelijk van waarde bent
met je tandeloze bek je opgeblazen vingers
je winderigheid je versleten tongval

dat de aarde een plat vlak is
dat krom trekt, een kom wordt

waarin je danst
totdat je naar het exacte midden glijdt